نیلوفر ابی

 کاش میشد بچگی را زنده کرد

کودکی شد کودکانه گریه کرد

شعر قهر قهرتا قیامت را سرود

ان قیامت که دمی بیشتر نبود

فاصله با کودکی هامان چه کرد

کاش میشد بچگانه خنده کرد

 برو ای خوب من هم بغض دریا شو خداحافظ

برو با بی کسیهایت هم اوا شو خدا حافظ

تو را با من نمیخواهم که ما معنا کنیم دیگر

برو با یک <من> دیگر بمان <ما> شو خداحافظ

 دلم از درد بی دردی گرفته

دلم از هرچه دلسردی گرفته

دلم از من/دلم از تو/دلم از غربت شبها گرفته

از این بی مهری دنیا گرفته

نمیدونم بخندم یا بگریم دلم اندازه دنیا گرفته

 لعنت به من چه ساده دل سپردم

لعن به من اگه واسش میمردم...

دست منو گرفت و بعد ولم کرد

یکی بگه که ماه من کی بوده؟

مسبب گناه من کی بوده؟

سهم من از نگاه تو همین بود

عشق تو بدترین قسمت بهترین بود

تو دل بارون منو عاشقم کرد

بین زمین و اسمون ولم کرد

یکی بگه چجوری شد که اینجوری شد

سهم تو اسمون و من زمین شد